Bolesław Mazurkiewicz

pracownik naukowy, żeglarz, działacz żeglarski

1931 - 2017

miejsce pochówku:
Cmentarz Witomiński w Gdyni

< Poprzedni Następny >

pracownik naukowy, żeglarz, działacz żeglarski

ur. 9 maja 1931 r. w Kościerzynie, zm. 22 października 2017 w Gdańsku

miejsce pochówku: Cmentarz Witomiński w Gdyni

Profesor Bolesław Mazurkiewicz był żeglarzem, uzyskał stopień jachtowego kapitana żeglugi wielkiej. Współtworzył Gdański Okręgowy Związek Żeglarski i wiele lat był jego prezesem. Zajmował się też zachowaniem zabytkowych statków, współpracując z Centralnym Muzeum Morskim w Gdańsku. Od 1980 był współtwórcą Komitetu Ochrony „Daru Pomorza”, a następnie długoletnim prezesem Towarzystwa Przyjaciół „Daru Pomorza”.

Staraniom wielu osób, także prof. Mazurkiewicza, zawdzięczmy ocalenie i udostępnienie publiczności "Daru Pomorza". fot. Marek Słodownik

Był też związany ze statkiem-muzeum Sołdek, od 2005 do 2017 roku pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Przyjaciół Statku-Muzeum „Sołdek”.

"Sołdek", pierwszy powojenny rudowęglowiec pełni obecnie funkcje muzealne.
fot. Marek Słodownik

W latach 2006–2015 był przewodniczącym Rady Muzeum przy Centralnym (później Narodowym) Muzeum Morskim

Profesor Mazurkiewicz był aktywnym działaczem żeglarski. fot. Marek Słodownik

Edukacja i kariera zawodowa

Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Lęborku, tam w 1950 roku zdał maturę. Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Gdańskiej, w specjalności konstrukcje stalowe i żelbetowe. Po ukończeniu studiów I stopnia otrzymał nakaz pracy do Biura Projektów Budownictwa Komunalnego w Gdańsku, gdzie zajmował się projektowaniem mostów. W 1956 ukończył studia II stopnia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej. Kolejny nakaz pracy otrzymał do Biura Projektów Transportu Drogowego i Lotniczego w Gdańsku – od 1957 Biura Projektów Budownictwa Komunikacyjnego, gdzie pełnił funkcje kierownika pracowni architektoniczno-konstrukcyjnej oraz działu budowlanego. Równocześnie zaocznie studiował na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej, ale studia przerwał po III roku.

Od listopada 1960 zatrudniony w Zakładzie Fundamentowania Politechniki Gdańskiej, gdzie zajmował się badaniami na potrzeby stoczni w Gdyni oraz opracowywaniem ekspertyz i opinii technicznych. W 1964 uzyskał stopień doktora nauk technicznych; tematem jego rozprawy doktorskiej były Analizy stateczności gródz o podwójnej, zapuszczanej ściance szczelnej w świetle badań w skali naturalnej i na modelach.

W latach 1966–1967 odbył staż w Duńskim Instytucie Geotechniki. Na podstawie wyników realizowanych tam badań przygotował pracę habilitacyjną (stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1968). Od 1 września 1969 został pracownikiem dydaktycznym Politechniki Gdańskiej. Do emerytury pełnił funkcję kierownika Zespołu (później: Katedry) Budownictwa Morskiego na Wydziale Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska. W 1980 uzyskał tytuł prof. nadzwyczajnego, w 1985 – prof. zwyczajnego. W latach 1981–1984 pełnił funkcję prorektora ds. organizacyjnych i I zastępcą rektora; w latach 1987–1990 był rektorem Politechniki Gdańskiej.

Gmach Główny politechniki Gdańskiej, której rektorem w latach 1987-1990 był prof. Bolesław Mazurkiewicz. fot. Jakub Strzelczyk/ Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 International license.

W latach 1989–1990 członek Europejskiej Konferencji Rektorów, a w latach 1990–2000 był członkiem Zarządu Międzynarodowego Stowarzyszenia Uniwersytetów.

Jego działalność naukowa związana była z morskimi budowlami hydrotechnicznymi. W latach 1964–1977 pełnił funkcje projektanta, kierownika inwestycji i nadzoru doku w stoczni w Gdyni. W latach 1980–2004 ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych i Międzynarodowej Organizacji Morskiej, projektant, konsultant i nadzorujący morskich budowli stoczniowych w Turcji, Indonezji, Iranie, na Kubie i na Seszelach. Od 1993 był członkiem Akademii Nauk Inżynieryjnych Federacji Rosyjskiej, od 1999 Akademii Transportu Ukrainy, w 2005 został członkiem Akademii Inżynierskiej w Polsce.