Jerzy Borowski

żeglarz, trener, działacz żeglarski

ur. 2 stycznia 1926 r. w Warszawie, zm. 12 listopada 2014 r. w Warszawie

miejsce pochówku: Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Urodził się w rodzinie pochodzącej z kresów - niedaleko Mińska Litewskiego, obecnej stolicy Białorusi. Borowscy przenieśli się do Warszawy po odzyskaniu niepodległości. Młody Jurek już w szkole wstąpił do 46. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej.

Po ukończeniu 16 lat wstąpił do Armii Krajowej (pseudonim „Bomba”) i działał w konspiracji w pułku „Baszta” w kompanii K-1. Podczas okupacji działał w strukturach Szarych Szeregów, walczył w ramach akcji Małego Sabotażu. Powstaniec warszawski – walczył w Lasach Chojnowskich, na torach wyścigów konnych na Służewcu, na Sadybie, na Sielcach i Czerniakowie. Po zakończeniu Powstania dostał się do niewoli i spędził kilka miesięcy w obozie w Sandbostel, a następnie jako jeniec budował lotnisko w północnych Niemczech przebywając w obozie pod Hamburgiem, gdzie zastało go zakończenie wojny. Wcielony do brytyjskich służb pomocniczych pilnował bazy RAF na wyspie Silt. W swoich wspomnieniach, zebranych w https://www.1944.pl/archiwum-historii-mowionej/jerzy-borowski,529.html wspominał: „Potem nagle gdzieś ktoś włączył radio i słyszę: „Maria Borowska wzywa syna do powrotu.” To była skrzynka poszukiwania rodzin, jakiś spiker czytał to. To był odzew mojej mamy, żebym wrócił. Oddałem karabin majorowi Oklejowi, który dowodził Siltem i wróciłem.”

Po ukończeniu studiów był działaczem żeglarskim na szczeblu klubowym, okręgowym i krajowym, był wiceprezesem Polskiego Związku Żeglarskiego ds. sportu, Przewodniczącym Komisji Młodzieżowej PZŻ, trenerem koordynatorem PZŻ. Wychowawca wielu pokoleń zawodników, w tym olimpijczyków.

Edukacja i kariera zawodowa:

Szkołę podstawową ukończył w Warszawie tuż przed wybuchem wojny, rozpoczął naukę w gimnazjum, ale po zlikwidowaniu ich przez Niemców ukończył szkołę zawodową Konarskiego. Pracował w szpitalnej pralni skąd wraz z kolegami z konspiracji wykradali niemieckie mundury na potrzeby KEDYWU. Po zakończeniu wojny osiadł w Warszawie, ukończył studia na AWF i podjął pracę w charakterze trenera. Na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku w 1968 r. i w Monachium w 1972 r. był szefem polskiej reprezentacji żeglarskiej. Przez wiele lat był dyrektorem Szkolnego Warszawskiego Ośrodka Sportowego (SWOS II), który wprowadził jachty klasy Cadet, Hornet i Latający Holender.

Nagrody i wyróżnienia:

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Krzyż Walecznych

Warszawski Krzyż Powstańczy

Krzyż Armii Krajowej

Krzyż Partyzancki

Złoty Medal za Zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego.

Członek Honorowy Polskiego Związku Żeglarskiego

Autor książek:

„Z wiatrem i pod wiatr” (3 tomiki)

fot. Marek Słodownik