Tadeusz Prechitko

żeglarz, działacz żeglarski

ur. 10 października 1913 r. we Lwowie, zm. 19 września 1982 r. w Warszawie

miejsce pochówku: Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Dzieciństwo spędził we Lwowie, ale od 1921 roku zamieszkał w Gdańsku. Dla małego Tadeusza była to bardzo ciekawa zmiana, ponieważ bardzo interesował się morzem i statkami.

Działalność żeglarską rozpoczął od harcerstwa, w Związku był pilotem -szefem referatu morskiego- Gdańskiej Chorągwi Harcerzy, którą to funkcję pełni do wybuchu wojny.  Był także drużynowym Drużyny Morskiej im. Zygmunta Augusta, a także komendantem IV Hufca Morskiego. W  Polskim Klubie Morskim w Wolnym Mieście Gdańsku zajmował się szkoleniem, ale każdą nadarzającą się okazję wykorzystywał do wypłynięcia na Zatokę. W 1933 roku uzyskał patent kapitański, pięć lat później zdobył uprawnienia kapitana instruktora jachtowego żeglugi morskiej.

W 1936 roku dowodził jachtem „Korsarz” w regatach przedolimpijskich na trasie Sopot-Kilonia będących elementem celebracji Igrzysk Olimpijskich w Berlinie.

Po wojnie nie porzucił żeglarstwa, był członkiem komisji egzaminacyjnych Polskiego Związku Żeglarskiego na stopnie kapitańskie w ZHP i w PKM, oraz komandorem klubu PKM pod koniec lat 50.

Edukacja i kariera zawodowa:

Po ukończeniu  Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Gdańsku dostał się na praktykę w gdańskiej stoczni. Z dyplomem  inżyniera budowy maszyn okrętowych ukończył Wydział Mechaniczny Technische Hochschule zu Danzig (Wyższa Szkoła Techniczna w Gdańsku), a podczas studiów odbył praktyki w Hawrze i Moncalfone. Po ukończeniu studiów w 1939 roku wybuch wojny przekreślił plany młodego inżyniera. Zaciągnął się do Marynarki Wojennej, brał udział w kampanii wrześniowej broniąc Helu. Po uwięzieniu przebywał w stalagu w Toruniu, później zamieszkał w Warszawie i działał w strukturach konspiracyjnych. Po powrocie na Wybrzeże działał w podziemnej organizacji wywiadowczej „Muszkieterzy” – ps. „Tadeusz Czapski” będąc łącznikiem w organizacji „Alfa” Wydziału Marynarki Wojennej Komendy Głównej Armii Krajowej. Dwa ostatnie lata wojny spędził w Zakopanem.

Po wojnie nie dostał zgody na zatrudnienie w przemyśle okrętowym, zatrudnił się w Warszawie, w Państwowych Warsztatach Samochodowych. W 1948 roku pracował już w Polskim Towarzystwie Exportowo-Importowego „Polimex” wkrótce wyjechał do Amsterdamu, aby  kierować placówką delegatury w Amsterdamie w latach 1949–1950. Po powrocie do Polski pracował w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku do czasu odwilży październikowej. W tym czasie był współzałożycielem i redaktorem naczelnym miesięcznika „Budownictwo Okrętowe”. Od 1957 roku pełnił funkcję naczelnego dyrektora Centrali Morskiej Importowo-Eksportowej „Centromor” w Warszawie, a w 1965 roku wyjechał na placówkę do Teheranu, gdzie pracował w charakterze radcy handlowego. W 1971 roku wrócił do Polski, ale wkrótce wyjechał do Kanady, gdzie nadzorował realizację kontraktów przemysłowych branży papierniczej. Był ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego, prezesem Polsko-Belgijsko-Luksemburskiej Izby Handlowej, ekspertem Międzynarodowej Organizacji Handlu przy ONZ. Po powrocie do Polski był konsultantem firm zagranicznych, a w 1978 przeszedł na emeryturę.

Nagrody i wyróżnienia:

Złoty Krzyż Zasługi

Srebrny Krzyż ZHP

Krzyż Oficerski Orderu Korony Belgijskiej

Irańska Komandoria Orderu Homayum III klasy

fot. Otwierające: Friedrich Magnussen/  Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Germany license.

reprodukcje: Marek Słodownik