Teresa Remiszewska-Damsz

żeglarka

ur. 19 czerwca 1928 r. w Międzychodzie, zm. 2 marca 2002 r. w Gdyni

miejsce pochówku: Cmentarz Komunalny w Sopocie

Urodziła się w Międzychodzie, ale jako kilkumiesięczne niemowlę przeniosła się z rodzicami do budującej się Gdyni. Po skończeniu szkoły powszechnej wybuchła wojna, a rodzina przeniosła się do Krakowa. Maturę zdała w 1946 roku, studiowała następnie psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, wyszła za mąż i przez dekadę wiodła spokojne życie z dala od morza. Działała w Yacht Klubie Budowlani w Nowej Hucie, zdobywała stopnie żeglarskie, wkrótce potem także sama szkoliła, latem wyjeżdżała na morze i szkoliła młodzież  w gdyńskim CWM i HOM w Pucku.

Po przemianach październikowych w 1956 roku wyjechała na Wybrzeże i podjęła pracę w klubach „Gryf” i „Stal”, a następnie w miejscowej stoczni.

W żeglarstwie stawia sobie wysokie cele, w 1970 roku będąc pierwszą Polką kończy samotny rejs po Bałtyku na użyczonym przez COŻ w Trzebieży jachcie „Zenit”. Za ten wyczyn dostaje  Nagrodę „Rejs Roku” 1970. Teraz poprzeczka wędruje jeszcze wyżej, pani Teresa zgłasza się do regat OSTAR’72. Startuje na adaptowanym turystycznym jachcie „Komodor”, co ma swoje konsekwencje.  Rejs przez Atlantyk trwał aż 57 dni ze względu na pęknięcie masztu. Była pierwszą Polka, a czwartą kobietą w historii żeglarstwa, która przepłynęła samotnie Atlantyk, a za ten wyczyn zdobyła p raz drugi Nagrodę „Rejs Roku”.

W Stanach poznała Jerzego Damsza, lotnika-emigranta, pilota 307 Dywizjonu Myśliwców Nocnych, z którym wkrótce po jego powrocie do kraju bierze ślub. Po powrocie do kraju Teresa Remiszewska podejmuje starania o zorganizowanie pierwszego w historii żeglarstwa kobiecego samotnego rejsu wokół świata. Władze żeglarskie nie są przychylne, żeglarka nie zdołała przebić się przez biurokratyczne bariery, nie zdobyła odpowiedniego jachtu, po dwóch latach przygotowań zrezygnowała.

Kolejnych kilka lat to pasmo niepowodzeń; w czasie stanu wojennego pani Teresa została zwolniona z pracy za działalność w strukturach Solidarności, została odesłana na emeryturę, wkrótce potem umiera jej mąż. Jej aktywność słabnie po zawale serca, rzadko żegluje, ale wciąż cieszy się ogromną sympatią środowiska. Wskutek drugiego zawału serca Teresa Remiszewska umiera i spoczywa obok męża na sopockim cmentarzu żegnana przez setki przyjaciół. W roku 2003 głosami internautów umieszczona w Panteonie Gdyńskim obok takich postaci jak: Stefan Żeromski, Eugeniusz Kwiatkowski, Leonid Teliga, Franciszka Cegielska.

Okładki książek Teresy Remiszewskiej

Autorka książek:

„Z goryczy soli moja radość”, 1975, 2019

fot otwierające. archiwum Danuty Remiszewskiej