Adam Wolff,

żeglarz, działacz żeglarski

ur. 14 sierpnia1899 r. w Warszawie, zm. 7 lutego 1984 r. w Warszawie

miejsce pochówku: Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie

Urodził się w rodzinie o tradycjach patriotycznych, jego dziad założył, wspólnie z Gustawem Gebethnerem, znaną księgarnię i wydawnictwo, ojciec był prezesem Towarzystwa Księgarzy Polskich. Od 1913 r. należał do harcerstwa, ale szybko związał się z ruchem akademickim. Żeglarstwo zaczął uprawiać na Wiśle już w 1922 roku i należał do pierwszych czynnych żeglarzy w stolicy. Umiejętności żeglowania zdobywał jako samouk. W 1931 r. otrzymał stopień sternika śródlądowego, a w 1932 r. stopień jachtowego kapitana morskiego. Pierwszy raz w oficjalnych regatach żeglarskich startował jesienią 1923 r. W rozegranych 16 sierpnia 1925 r. w Charzykowach pierwszych żeglarskich mistrzostwach Polski zajął drugie miejsce. Jako zawodnik startował do 1935 roku.

W 1928 r. wraz z Władysławem Krzyżanowskim z Wojskowego Yacht Klubu Warszawa zakwalifikował się do reprezentacji olimpijskiej. Na igrzyskach w Amsterdamie startowali w klasie jednoosobowej Dinghy. W ostatecznej klasyfikacji Polska zajęła siedemnaste miejsce (na dwadzieścia startujących państw). W 1935 r. po zwycięstwie w ogólnopolskich regatach na łodziach klasy S – 10 m² żagla  rozegranych na jeziorze Białym w Augustowie Wolff został powołany do reprezentacji Polski i startował w regatach Tygodnia Kilońskiego. Uprawiał także żeglarstwo turystyczne oraz żeglarstwo lodowe.

W sekcji żeglarskiej AZS Warszawa, przekształconej 5 grudnia 1931 r. w autonomiczny Yacht Klub AZS Warszawa, działał do 1936 r., będąc w latach 1925-1932 jej komandorem, a następnie zastępcą komandora. Jako przedstawiciel AZS Warszawa uczestniczył 11 maja 1924 roku w Tczewie zjeździe założycielskim Polskiego Związku Żeglarskiego. Od 21 lutego 1932 do 28 stycznia 1934 roku był wiceprezesem PZŻ odpowiadającym za sprawy żeglarstwa śródlądowego. Jako współautor systemu stopni  i programów szkolenia Wolff stworzył podstawy racjonalnego rozwoju żeglarstwa regatowego w Polsce. W latach 1928-1938 był instruktorem lub kierownikiem wyszkolenia na kursach organizowanych przez AZS, Akademicki Związek Morski, PUWFiPW, Yacht Klub Polski i ZHP w Warszawie, Trokach, Gdyni i Jastarni.

Po II wojnie światowej kontynuował działalność w środowisku żeglarskim. W latach 1946-1948 był wiceprezesem PZŻ, a w latach 1960-1969 członkiem Głównej Komisji Dyscyplinarnej PZŻ. Od 1954 do 1965 roku działał w komisji Turystyki Żeglarskiej Zarządu Głównego PTTK. Udzielał się także w utworzonym w 1967 roku w Warszawie Jacht Klubie Polskiej Akademii Nauk.

W latach 20-tych organizował Sekcję Żeglarską AZS przemianowaną później na Yacht Klub, od roku 1925 pracował w Polskim Związku Żeglarskim będąc wiceprezes związku w latach 1931-1932 oraz 1946-1948

Startował w Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku, cztery lata później został kapitanem jachtowym i aktywnie uczestniczył w szkoleniu młodzieży. W latach 1926-39 był współpracownikiem czasopisma „Sport Wodny”.

Edukacja i kariera zawodowa:

Początkowo naukę pobierał w domu rodzinnym, kontynuując ją w Gimnazjum Konopczyńskiego i Gimnazjum Ziemi Mazowieckiej w Warszawie, by w 1917 r. uzyskać świadectwo dojrzałości. Po ukończeniu szkoły średniej studiował historię i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, ale naukę przerwał by zgłosić się do wojska w 1919 roku. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc na froncie białoruskim i litewskim w stopniu sierżanta. Jesienią 1921 r. powrócił do studiów uniwersyteckich, podczas których prowadził równolegle samodzielne badania archiwalne.

W 1924 roku podjął pracę w Archiwum Głównym Akt Dawnych, w tym samym roku został członkiem Polskiego Towarzystwa Historyków i Towarzystwa Miłośników Historii. W roku 1937 został członkiem Komisji Historycznej Polskiej Akademii Umiejętności. Mało dbając o terminowe zakończenie studiów, dopiero w 1936 roku – już jako uznany znawca średniowiecznych tekstów źródłowych – uzyskał na podstawie wcześniej drukowanych prac magisterium, a dwa lata później doktorat. Po powrocie do Warszawy w 1946 roku wznowił pracę w Archiwum Akt Dawnych, obejmując stanowisko kustosza i kierownika Działu I Akt Przedrozbiorowych; piastował je do kwietnia 1954 r. Od maja 1954 r. aż do przejścia na emeryturę z końcem 1969 roku był zatrudniony w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN, pełniąc funkcję kierownika Zakładu Edytorskiego Źródeł Pisanych. Jego dorobek badawczy obejmuje 62 pozycje drukowane.

Nagrody i wyróżnienia:

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Krzyżem Niepodległości

Nagroda Miasta Warszawy

Członek Honorowy PZŻ

odznaka „Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego”

Autor książek:

„Szkolenie żeglarskie”, 1959 (współautor)